Historia Bahrajnu

Bahrajn cieszy się niepodległością od 1971 roku, czyli od chwili wystąpienia z Federacji Emiratów Arabskich.  Od dwóch dekad Bahrajn funkcjonuje jako królestwo – niewielkie, za to bogate i otwarte na świat. Historia wyspiarskiego kraju sięga jednak czasów starożytnych, o czym przypominają liczne stanowiska archeologiczne.

Najstarsze ślady osadnictwa w tej części świata pochodzą sprzed 12 tysięcy lat. Już w trzecim tysiącleciu p.n.e. Bahrajn stał się ważnym punktem na mapie Dilmun – mezopotamskiej krainy rozciągającej się między Zatoką Perską a Morzem Arabskim. Korzystne położenie geograficzne sprawiło, że wyspiarski Bahajn dość szybko stał się ważnym portem i ośrodkiem handlowym, często opisywanym w greckich i rzymskich dokumentach. Efekt? Bahrajnem zainteresował się m.in. Aleksander Macedoński, który w 323 roku p.n.e. zajął wyspy i nadał im nową nazwę – Tylos.

Średniowiecze i czasy nowożytne to dla Bahrajnu częste zmiany polityczne i religijne. Niemal od chwili narodzin islamu Bahrajn pozostaje w kręgach tej religii, choć (za sprawą licznych buntów) udało mu się zachować sporą niezależność od kalifatu arabskiego. Obok wpływ arabskich pojawiły się tu silne wpływy perskie, a w czasach nowożytnych również portugalskie. Warto zaznaczyć, że w XVI wieku władzę nad wyspą pełnili Portugalczycy, znani z zamiłowania do podróży i wielkich ambicji kolonialnych. I choć szybko zostali wyparci przez Persów, w znacznym stopniu wpłynęli na kulturę kraju i jego obecny charakter.

Ważnym wydarzeniem w dziejach Bahrajnu było przejęcie władzy na wyspach przez ród Al Chalifa. Jego przedstawiciele od 1783 roku rządzą krajem, choć nie od razu zapewnili mu niepodległość. Jeszcze w XIX wieku wyspiarskie państwo stało się częścią potężnego Imperium Brytyjskiego, dla którego mały i bogaty kraj był łakomym kąskiem.

XX wiek to liczne starania na rzecz niepodległości Bahrajnu i tworzenia gospodarczej potęgi tego kraju. Połów pereł, a od lat 30-tych XX wieku również wydobycie ropy naftowej, wpłynęły na dzieje tej części świata. To dzięki nim niewielki archipelag zaczął przyciągać uwagę wielkich mocarstw. Im większe było to zainteresowanie, tym silniejsze stawało się pragnienie zdobycia niezależności.

Jednym z najważniejszych wydarzeń w najnowszych dziejach Bahrajnu jest tzw. intifada marcowa - antyrządowe i antykolonialne wystąpienie, które zainicjował Narodowy Front Wyzwolenia Bahrajnu. Główną przyczyną powstania były masowe zwolnienia pracowników Bahrain Petroleum Company (wielkiej korporacji petrochemicznej), do których doszło w pierwszych dniach marca 1965 roku. Walki trwały przez miesiąc, a głównym bastionem opozycjonistów stało się miasto Muharraq. Ostatecznie powstanie stłumiono, jednak i tak przyczyniło się ono do uzyskania niepodległości przez Bahrajn.

14 sierpnia 1968 roku Bahrajn ogłosił niepodległość, odłączając się tym samym od Federacji Emiratów Arabskich. Pełną niepodległość kraj zyskał jednak dopiero w sierpniu 1971 roku, po zawarciu układów z Wielką Brytanią i oficjalnym zakończeniu epoki kolonialnej w tej części Zatoki Perskiej. Pierwszym emirem niepodległego Bahrajnu został szejk Isa, z kolei urząd premiera objął Chalifa ibn Salman Al Chalifa. Od 2002 roku Bahrajn jest królestwem, na czele którego stoi król Hamad ibn Isa Al Chalifa. Dziś jest to kraj wielu kultur i religii, doskonale łączący tradycję i nowoczesność, a jednocześnie coraz częściej wybierany jako cel wakacyjnej podróży.